Muhammed Mustafa SAV

 

NA’T-I ŞERÎF

 

ZİYÂ PAŞA (1829-1880)

 

Belâ-yı mâsivâya mübtelâyım yâ Resûlallâh

Zebûn-ı pençe-i nefs ü hevâyım yâ Resûlallâh

 

Kerem kıl ben esîme el-aman ey rahmet-i âlem

Ser-â-pâ mahz-ı  isyân u hatâyım yâ Resûlallâh

 

Sen evreng-i şefâat şâhısın sultân-ı rahmetsin

Kapında ben de bir kemter gedâyım yâ Resûlallâh

 

Şefâat kıl meded yoksa o rütbe çok günâhım kim

Ne rütbe yansam ol rütbe sezâyım yâ Resûlallâh

 

Zebûn-ı derd-i isyâna tabîb-i mihribân sensin

Alîlim ben de muhtâc-ı devâyım yâ Resûlallâh

 

Ne gam mücrim isem de bana besdir bu sa’âdet kim

Kapında bir kemîne hâk-i pâyım yâ Resûlallâh

 

Beni reddetme evlâdın başıyçün bâb-ı lûtfundan

Ziyâ’yım bende-i Âl-i âbâyım yâ Resulallâh

 

 

Mâsivâ: Dünya ile ilgili olan şeyler, Allah’dan başka herşey

Mübtelâ: Tutkun

Zebûn: Zayıf, güçsüz

Nefs: Can, kendi; istek duygusu, nefis

Hevâ: İstek, arzu

Esîm: Günahkar, suçlu

El-aman: Medet

Rahmet: Merhamet, acımak, esirgemek

Ser-â-pâ: Baştan ayağa

Mahz: Katıksız, saf, has

Evreng: Taht, yakışıklılık

Şefâat: Af için vesile olmak

Kemter: İtibarsız, pek aşağı

Gedâ: Fakir

Sezâ: Lâyık

Tabîb-i mihribân: Merhamet doktoru

Alîl: Hasta

Muhtâc-ı devâ: Devaya muhtaç

Gam: Keder, tasa, dert

Mücrim: Suçlu

Bes: Yeter, kâfi

Sa’âdet: Mutluluk

Kemîne: Noksan, eksik, hor görülen

Hâk-i pây: Ayak toprağı, ayağın bastığı yer

Bâb-ı lütf: Lütuf kapısı

Bende: Hizmetçi, kul, bağlı

Âli âbâ: Peygamberimizin ailesi: Hz. Ali, Hz. Fatıma, Hz. Hasan, Hz. Hüseyin